Wystawa prac Jolanty Markowicz „Stan zapalny” ZDJĘCIA

Jolanta Markowicz zaczynała jako absolwentka filologii polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego i dziennikarka. Przez 20 lat pracowała w takich gazetach jak Wieczór Wrocławia, Gazeta Wyborcza, Panorama Dolnośląska oraz w wielu innych gazetach i czasopismach o zasięgu ogólnokrajowym. Specjalizowała się w reportażu interwencyjnym i śledczym. Sekretarz reakcji Nowej Gazety Trzebnickiej, a później redaktor naczelny lokalnego tygodnika Nasze sprawy. W 2003 r. przeniosła się na wieś, gdzie zaczęła wykorzystywać swoje dziennikarskie doświadczenia w malarstwie. Przez kilka lat studiowała rysunek i malarstwo we Wrocławskiej Szkole Rysunku, pod kierunkiem Karoliny i Michała Koseckich. W 2017 r. ukończyła studia na wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowni prof. Leszka Mickosia. W 2018 r. stworzyła Pracownię Malarstwa Eksperymentalnego i prowadzi szkołę malarstwa we Wrocławiu, Zawoni oraz Kątach Wrocławskich.

Prace Jolanty Markowicz można było obejrzeć podczas wielu wystaw indywidualnych i zbiorowych, m.in. we wrześniu 2016 podczas wystawy indywidualnej „Letnie popołudnie”, w kwietniu 2017 podczas wystawy zbiorowej członków ZPAP w Galerii na piętrze w Łodzi, we wrześniu 2017 podczas wystawy zbiorowej „Dyplomy 2017” w galerii w Ostrowie Wielkopolskim, w grudniu 2017 podczas wystawy zbiorowej „Sztuka młodych” w Galerii 33, również w Ostrowie Wielkopolskim. W maju 2018 r. odbyła się wystawa indywidualna w Saloniku Trzech Muz, we Wrocławiu oraz monumentalne spotkanie blisko 200 wrocławskich twórców, członków ZPAP, podczas wystawy zbiorowej „My po ESK”, która odbyła się w maju 2018 roku w BWA i Muzeum Architektury we Wrocławiu. Prof. Zbigniew Makarewicz w swojej mowie przedwstępnej zaliczył prace Jolanty Markowicz do nowej interpretacji malarstwa pejzażowego.

Posługuje się biegle różnymi technikami, a w swojej karierze rozpoczęła od malarstwa figuratywnego, często zaangażowanego społecznie i akcentującego dystans do zewnętrznego świata. Później przyszedł czas eksperymentowania z materią i stylami, coraz częściej w jej pracach pojawia się metafora i gra wyobraźni. Zmieniają się narzędzia, na przykład powstaje szereg obrazów namalowanych mydelniczką, a także struktura. Później całkowicie odeszła od malarstwa figuratywnego w kierunku abstrakcjonizmu ekspresjonistycznego, drippingu oraz resin artu i poszukiwania w jego obrębie własnego stylu.