Premiera prasowa najnowszego spektaklu Jaracza w Sieradzu. Były też warsztaty dla młodzieży

Na potrzeby sztuki Teatr Miejski Sieradzkiego Centrum Kultury zmienił się w środku nie do poznania. Spora część widowni została zabudowana. Premiera prasowa, jak precyzuje dyrektor SCK Romuald Erenc, jest pomyślana głównie dla mediów specjalistycznych, które zajmują się recenzowaniem sztuk. - Z punktu widzenia teatru to najbardziej „niebezpieczna” premiera, ponieważ przyjeżdżają fachowcy z całej Polski, którzy się na teatrze po prostu znają. A dla nas takie wydarzenie to wielki prestiż, który stanowi pokłosie paroletniej współpracy w projekcie jaraczowskim. A ta się rozwija i przekłada na zainteresowanie publiczności, bo coraz więcej osób chce podziwiać kunszt aktorów Jaracza i docenia to, co ma do zaoferowania łódzki teatr.
Romuald Erenc chwali wyrobienie sieradzkiego widza. - Jedyną barierą, jeśli chodzi o dobór repertuaru, jest ograniczenie przestrzeni. Nie wszystkie spektakle, które mieszczą się na dużej scenie Jaracza, da się przenieść do nas, ponieważ nie da się zainstalować tak wielkiej scenografii, problemem jest także liczba aktorów w danej sztuce. Z ich treścią nie ma już żadnych - sieradzka publiczność jest nad wyraz tolerancyjna i wyrobiona.
Z warsztatów poświęconych aktorskiej sztuce skorzystała grupa gimnazjalistów z Zespołu Szkół Katolickich w Sieradzu, która udziela się w szkolnym kółku teatralnym. - Pomyślałam więc, że mogę rozwinąć swoją wiedzę o teatrze i aktorstwie – _uzasadnia swój udział Anna Miłek.
Czy u aktora, nawet tego jeszcze nie profesjonalnego, znaczenie mają odpowiednie predyspozycje? – Trzeba mieć odwagę, żeby wyjść na scenę i się pokazać – odpowiada jej koleżanka Izabela Chodakiewicz, a kolejna z uczennic dopowiada, że teatralne zajęcia przynoszą pożytek i w codziennym życiu. - Patrzymy na świat inaczej, stajemy się bardziej odważni.
Po co młodym teatr? _– Mogę odpowiedzieć, czym jest dla mnie samej – odpowiada opiekunka liczącego blisko 20 osób szkolnego teatru w ZSK w Sieradzu i bibliotekarz Joanna Maksajda. - To przygotowanie do życia, uczestniczenie w tym życiu, bycie sobą, otworzenie się, pokazanie, co mam w sobie dobrego, współpraca z drugim człowiekiem, kontakt, komunikacja. To muzyka i taniec, to ogromna przestrzeń, w której każdy znajdzie coś dla siebie.
Dlaczego Jaracz zdecydował się poddać ocenie w Sieradzu, w gościnie, a nie w swoim, czyli bardziej „bezpiecznym” środowisku? - Ja się nie wystawiam na ocenę, bo teatr to jest miejsce dialogu, a nie oceniania – _zastrzega w odpowiedzi dyrektor artystyczny Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi Sebastian Majewski. - Aktorstwo wymaga emocji i nasz spektakl mówi właśnie o tym zawodzie, który dla wielu osób jest marzeniem, a okazuje się czasem i utrapieniem. Pracujemy w trochę innych warunkach, ale podobnych, bo udało się przenieść tu atmosferę naszego teatru i czuję dreszczyk niesamowitości dzisiejszego wieczoru.
Spektakl, który jest niełatwy w odbiorze, był już pokazywany w Łodzi. Z jakim odbiorem się spotkał? - Są widzowie, którzy za nami podążają, ale jest i druga część, która nie jest gotowa na taki przekaz. Ale to też bardzo ważny dla nas widz, bo teatr nie musi być przecież tylko dla przyjemności. Tym bardziej nasz teatr, który nie jest farsowym, my mamy trochę inną misję.
Widza trzeba więc wychować, przygotować na uczestniczenie w kulturze? _– Trzeba go przede wszystkim ośmielić. Żyjemy w społeczeństwie, które w moim przekonaniu jest społeczeństwem mało odważnym, i to na różnych poziomach, również w teatrze. Dobrze byłoby, gdyby widz poczuł się w nim na tyle pewnie, by dawał wyraz swoim emocjom, zarówno tym pozytywnym jak i negatywnym. My się tych drugich absolutnie nie boimy, bo one pokazują, że to co robimy ma przełożenie, że nie utknęliśmy w bezpiecznej sytuacji ku obopólnej uciesze – przekonuje dyrektor artystyczny Jaracza.
Z jakim przekazem przybył do sieradzkiej młodzieży? - To próba porozmawiania o tym jak wygląda teatr i kim jest aktor. Chcę zobaczyć, czy ich wiedza jest tylko wiedzą zaczerpniętą z popkultury czy telewizji, a jeśli tak to jaka jest to wiedza i jak się ma do rzeczywistości. Bo aktorstwo to fantastyczny zawód, ale bardzo wymagający i bardzo trudny.
Co może więc dać młodemu człowiekowi przygoda z teatrem amatorskim, która nie musi przełożyć się na zawodową przyszłość? – Teatr jest sposobem komunikowania się, jednym z nielicznych, gdzie spotykają się żywi ludzie. W większości dziedzin sztuki, jak na przykład film, wszystko opiera się na tym, że jedna ze stron jest martwa, nie ma wymiany myśli, która może się przydarzyć tu i teraz. Teatr uczy słuchania, uczy dyskutowania, uczy przyglądania się różnym wydawałoby się znanym rzeczom z innego punktu widzenia. Teatr uczy otwartości i nieoczywistości, daje możliwość na to, żeby o tym, co wydaje nam się naturalne powszechne i ogólnie zrozumiałe, popatrzeć z trochę innej perspektywy. Jak chociażby o zawodzie aktora, który jest obecnie trochę spauperyzowany i stracił to brzemię autorytetu jaki jeszcze miał w minionym ustroju. A to nie tylko aktorstwo serialowe, to nie jest jedynie gotowość stanięcia przed kamerą i powiedzenia kilku kwestii. To otwartość i gotowość przekazania czegoś o świecie, co być może jest trudne, bo związane z własnymi przekonaniami, światopoglądem czy doświadczeniami.