Rocznica kanonizacji św. Faustyny Kowalskiej. Tak wygląda jej dom rodzinny w Głogowcu w powiecie łęczyckim ZDJĘCIA

Rodzice św. Faustyny poznali się w pobliskim Dąbiu nad Nerem, gdzie w 1892 roku przyjęli sakrament małżeństwa. Kilka lat po ślubie nabyli niewielki skrawek ziemi we wsi Głogowiec, gdzie własnymi rękoma pobudowali dom z charakterystycznego dla okolicy białego kamienia, przeplatanego niewielką ilością cegły.

Chata pokryta była strzechą, posiadała jedną izbę, kuchnię, sień oraz warsztat ciesielski, w którym pracował Stanisław (ojciec Faustyny). Opodal domu była studnia, ogród oraz chlebownik, w którym pachnące bochny wypiekała Marianna (matka Faustyny).

Dzisiaj rodzinny dom św. Faustyny Kowalskiej, który jest własnością parafii, nawiedzają z modlitwą pielgrzymi, prosząc Mistyczkę z Głogowca o wstawiennictwo dla swoich rodzin.

Helena Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 roku, jako trzecie z dziesięciorga dzieci Stanisława Kowalskiego i Marianny z domu Babel, rolników ze wsi Głogowiec. Dwa dni później została ochrzczona przez ks. Józefa Chodyńskiego w kościele świętego Kazimierza w Świnicach Warckich. Rodzina Kowalskich utrzymywała się z niewielkiego gospodarstwa rolnego i pracy ciesielskiej ojca.

Od najmłodszych lat Helenka odznaczała się umiłowaniem modlitwy. W wieku siedmiu lat usłyszała głos Boży, wzywający ja do życia doskonalszego. Gdy miała dziewięć lat przeżyła swoją pierwszą spowiedź i komunię świętą. Ogromny wpływ na wiarę Helenki wywarli jej rodzice, szczególnie ojciec.

Po raz pierwszy opuściła dom rodzinny mając 16 lat. Poszła na służbę, aby pomóc rodzicom. Tajemnicza jasność, której wówczas doświadczyła, wezwała ją, aby poświęciła swe życie na własność Bogu. Prośba o pójście do klasztoru spotkała się z odmową rodziców. Dwa lata później jeszcze raz oznajmiła swą wolę ojcu i matce. Tym razem także spotkała się z kategorycznym sprzeciwem. Dopiero przynaglenie Chrystusa, który objawił jej swoje cierpienie z powodu opieszałości w wypełnieniu jego woli, zmusiło ją do natychmiastowego pójścia za głosem powołania.

W wieku 20 lat, 1 sierpnia 1925 roku przekroczyła furkę zakonnego domu Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie. W Zgromadzeniu św. Faustyna przeżyła zaledwie 13 lat.

Faustyna Kowalska przewlekle chorowała na gruźlicę płuc i przewodu pokarmowego, która początkowo była całkowicie nierozpoznawalna. We wrześniu 1936 i w kwietniu 1938 została wysłana do szpitala chorób zakaźnych na Prądniku. 14 kwietnia 1937 doznała uzdrowienia. Ostatecznie wróciła do stanu zdrowia sprzed cudu, traktując chorobę jako zadośćuczynienie za grzechy i spełnianie woli Boga. Faustyna odbyła kurację w uzdrowisku Rabka-Zdrój.

Zmarła 5 października 1938 o godzinie 22.45 w klasztorze w Krakowie-Łagiewnikach, do ostatniej chwili zachowując świadomość. 7 października 1938 odbył się pogrzeb Faustyny.

30 kwietnia 2000 odbyła się kanonizacja, której dokonał Jan Paweł II. Uroczystości odbyły się w Krakowie i w Rzymie. Wtedy też zostało ustanowione święto Miłosierdzia Bożego. Za cud kanonicznie stwierdzono uzdrowienie uszkodzonej lewej komory serca polskiego księdza. Jej wspomnienie liturgiczne przypada 5 października. Święta jest patronką Łodzi i Ziemi Świnickiej.

Święta Faustyna Kowalska znana jest przede wszystkim jako głosicielka kultu Miłosierdzia Bożego, jest autorką Dzienniczka, w którym opisała swoje duchowe i mistyczne doświadczenia.