Kiedyś korzystał z niej Reymont, teraz niszczeje. Historię stacji w Sędzicach przybliżył na spotkaniu w muzeum Piotr Sobański ZDJĘCIA

Okazją do przypomnienia dziejów charakterystycznego obiektu stała się prelekcja poświęcona stacji w Sędzicach, na którą zaprosiło Muzeum Okręgowe w Sieradzu. Zainteresowanie budynkiem i jego historią, jak podkreśla Piotr Sobański, to w jego przypadku rzecz naturalna, pochodzi bowiem z Sędzic i mieszkał tuż obok, a rodzinna ma kolejarskie korzenie. - Ten budynek był istotną częścią mojego dzieciństwa. Tam się bawiłem, spędzałem czas ze znajomymi. Wtedy jeszcze służyła ludziom, którzy tam pracowali, a nawet mieszkali. Teraz, od 30 już lat ta stacja jest opuszczona i niszczeje, ktoś musiał się więc zainteresować tematem. Padło na mnie, tym bardziej, że z koleją była związana spora część mojej rodziny. Od pradziadka, przez dziadka i ojca, którzy zresztą mieszkali na tej stacji, po ciotkę – odpowiada. - Do tego stacja nie jest wpisana do rejestru zabytków, walczę więc, by otrzymała ten status i wreszcie ktoś ją wyremontował, bo inaczej skończy się na rozbiórce.

Piotr Sobański dotarł do wielu materiałów związanych z historią stacji w Sędzicach jak zdjęcia czy dokumenty. A przy okazji odkrył zapomniane już historie związanych z tym miejscem. - Zapomniano już zupełnie, że tuż obok była mogiła z I wojny światowej. Pochowano w niej trzy osoby, które pełniły tu służbę i zostały zastrzelone. Później ich szczątki przeniesiono na cmentarz w Warcie i mało kto już wie o tym epizodzie. A już prawdziwą nieznaną szerzej ciekawostką jest ta związana z Władysławem Reymontem, który mieszkał przez pewien okres w niedalekim majątku w Charłupi Wielkiej. Późniejszy noblista korzystał regularnie podczas dojazdów do Warszawy właśnie ze stacji w Sędzicach, a nie w pobliskim Sieradzu.

Jak wygląda obiekt, który powstał w latach 1902-06? - Na zewnątrz wygląda tragicznie i widać gołym okiem, że popada w ruinę. Ale co ciekawe, w środku zachował się w stanie prawie, że idealnym, warto więc podjąć próbę jego ratunku - podkreśla Piotr Sobański. - Dlatego z uporem od sześciu lat piszę meile do konserwatora zabytków w Łodzi, ale otrzymuję odpowiedzi, że temat jest niewart zainteresowania, a stacja nie ma żadnych walorów architektonicznych. A takie są. Na przykład w postaci charakterystycznych ozdób czy oryginalnego dachu sprzed stu lat, okien i resztek wystroju. Do tego stacja w Sędzicach jest wyjątkowa, bo część z poczekalnią i kasą była zintegrowana z częścią mieszkalną. Nie jest oddzielona jak na innych, na przykład w Sieradzu i stanowi wyjątek na całej linii. Zdaję sobie przy tym sprawę, że ten obiekt nie będzie funkcjonował już jako stacja, bo ta w Sędzicach została przekształcona tylko w przystanek i zastąpiła ją wiata. Ale można przystosować ją chociażby na potrzeby kulturalne.

36-letni Piotr Sobański nie zamierza skończyć tylko na prelekcji w sieradzkim muzeum. Jak zapowiada, historię stacji w Sędzicach chce przybliżyć w książce o formie albumowej. Dzieje obiektu mają znaleźć się także w przyszłorocznym kwartalniku Na sieradzkich szlakach.